Οι Γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, και τους παρέχουν το καλλίτερο δυνατό. Πολλές φορές όμως η γονεϊκή αγάπη, εμποδίζει να παρουσιάσουν την πραγματική εικόνα της καθημερινής τους ζωής, καθώς και των ανθρώπων γύρω τους, ώστε να πάρουν τα παιδιά τους μια γεύση από την καθημερινή και όχι μόνο πραγματικότητα. Τρομάζουν στη σκέψη, ότι αν τους αποκαλύψουν κάποιες δύσκολες καταστάσεις, θα στενοχωρηθούν, θα φοβηθούν, θα τραυματιστούν και θα τους δημιουργήσουν ανασφάλειες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι λοιπόν κρύβουν τις δυσκολίες τους, τις απογοητεύσεις και τις πίκρες, τις αρρώστιες και τις στενοχώριες, την κούραση και τα προβλήματα, και προσφέρουν στα παιδιά πλασματική εικόνα της ζωής τους, δηλαδή ψεύτικη. Τα έχουν μακριά από τα προβλήματα, προστατευμένα σαν σε γυάλινο κλουβί και εφεσυχάζουν ότι έχουν κάνει το καλλίτερο για αυτά.
Είναι όντως το καλλίτερο; Τα προετοιμάζουν σωστά απέναντι στη ζωή με το να τα απομονώνουν τελείως από την πραγματικότητα;
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα των μεγάλων, θα σκεφθούν πολλοί γονείς. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να βοηθήσουν, είναι μικρά, δεν καταλαβαίνουν, θα μεγαλώσουν άλλωστε, η ζωή είναι μπροστά τους, θα γευτούν προβλήματα και στενοχώριες, ας ζήσουν τώρα ανέμελα και έχει ο Θεός. Βεβαίως η ζωή είναι μπροστά τους, αλλά το να τα μυήσουμε - σαν ένα άγγιγμα- στα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας --- σηκώνοντας το όποιο βάρος τους αναλογεί σύμφωνα με την ηλικία και τις αντοχές τους--- μήπως σίγουρα θα βοηθήσει και δεν θα βλάψει τα παιδιά, αλλά θα τα βοηθήσει να ωριμάσουν και να γίνουν πιο υπεύθυνα;
Θα μάθουν, ότι και οι μεγάλοι είναι μερικές φορές αδύναμοι, κάνουν λάθη, κάποιες φορές σοβαρά, δικαιούνται να κουράζονται, να κλαίνε, να καυγαδίζουν, να φοβούνται, να στενοχωρούνται, να απελπίζονται, να αρρωσταίνουν. Δεν δικαιούνται όμως να μην προσπαθούν, να μην αγωνίζονται για το καλλίτερο, να μην ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν τις δυσκολίες και θα επιλύσουν τα προβλήματά τους. Δεν δικαιούνται να μην έχουν αυτοπεποίθηση, δύναμη και πίστη στον εαυτόν τους και στον Θεό που πιστεύουν.
Ποιος θα διδάξει αυτές τις αξίες στα παιδιά και πως να τις διαχειριστούν;
Η πραγματικότητα της ζωής θα τους διδάξει, μαζί με το Γονεϊκό παράδειγμα.
Θα αναγκαστούν να καταλάβουν προοδευτικά, την πραγματικότητα της ζωής, την αναγκαιότητα της προσπάθειας, της πειθαρχίας, της υπομονής και επιμονής, της επιτυχίας και αποτυχίας, της λύπης και χαράς. Αισθήματα και συναισθήματα που θα γευθούν μέσα από τις οικογενειακές διαδικασίες, θα ωριμάσει τη στάση τους απέναντι στη ζωή, και θα βγουν πιο ώριμα και πιο δυνατά.
Συνεχίζω με την περιγραφή μιας σειράς πραγματικών γεγονότων και περιστατικών, όπως αυτά συνέβησαν στους μικρούς μαθητές μου, και που δρομολογούν μια σχέση με την παραπάνω συλλογιστική. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας.
1) Οι γονείς της μικρής Νατάσσας, μαθήτριάς μου στο Νηπιαγωγείο, είχαν ένα τεράστιο Σούπερ-Μάρκετ στην πόλη που ζούσαμε. Μια ημέρα έπιασε φωτιά και το κατάστημα καταστράφηκε ολοσχερώς. Την επομένη ημέρα στη συζήτηση που έγινε στην τάξη από τα παιδιά για την πυρκαγιά, η Νατάσσα μας περιέγραψε το κλίμα του σπιτιού της.
Η μαμά μου κυρία έκλαιγε, δεν μπορούσε να μας μιλήσει και κλαίγαμε και εμείς μαζί της. Μπήκε ο μπαμπάς μου στο δωμάτιο μαυρισμένος από τους καπνούς και με κόκκινα μάτια, μας κοίταξε καλά- καλά και με βραχνιασμένη φωνή είπε: Σταματήστε να κλαίτε και ακούστε προσεχτικά τι θα σας ειπώ. Το μαγαζί μας έγινε στάχτη δεν υπάρχει πια. Υπάρχουμε όμως εμείς και είμαστε γεροί, δεν πάθαμε τίποτα. Θα προσπαθήσω και θα ξεκινήσω πάλι από την αρχή δουλεύοντας σκληρά και θα το φτιάξω καλλίτερο και μεγαλύτερο. Σας το υπόσχομαι ότι θα το κάνω σύντομα. Θέλω όμως και την δική σας βοήθεια. Χρειάζομαι την μαμά δίπλα μου, κοντά μου να τρέχει μαζί μου και εσάς να βοηθήσετε με τον δικό σας τρόπο.
• Ποιος είναι ο τρόπος που μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς;
---- Είναι να πηγαίνετε καθημερινά στο σχολείο σας, να διαβάζετε, να είσθε καλά, προσεχτικά και υπάκουα παιδιά, να μην μαλώνετε και να κάνετε σωστά τις δικές σας δουλειές μόνοι σας, ώστε οι γονείς σας να είναι ελεύθεροι να ασχοληθούν με το μαγαζί. Αυτό θα είναι μεγάλη βοήθεια για εμάς εάν το καταφέρετε.
Υποσχεθήκαμε ο αδελφός μου και εγώ ότι θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται. Τότε ο μπαμπάς μας κάλεσε όλους σε κύκλο, δώσαμε τα χέρια σφιχτά, φιληθήκαμε και με το τρία φωνάξαμε όλοι δυνατά
ΘΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ.
Τι καλλίτερο μήνυμα αισιοδοξίας και νίκης θα μπορούσε να δώσει ένας Πατέρας στα παιδιά του μέσα από την καταστροφή!
Η Νατάσσα εργάζεται σήμερα και έχει την διεύθυνση του καταστήματος
2) Η Μητέρα του Στάθη ερχόταν συχνά στο σχολείο να ρωτήσει για το γιο της .Σε κάποια συνάντηση μου περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίον δρομολογούσαν τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Δυο φορές τον μήνα οργάνωναν οικογενειακό συμβούλιο με την συμμετοχή και των παιδιών, συζητούσαν τις ανάγκες, τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα που υπήρχαν και σχεδίαζαν τρόπους αντιμετώπισης.
Αναλάμβαναν όλα τα μέλη ανάλογα με την ηλικία και την αντοχή τους, μέρος της προσπάθειας υλοποίησης του σχεδιασμού και είχαν την ευθύνη της αναφοράς στο επόμενο συμβούλιο.
Στην ερώτησή μου αν όλα τα θέματα ετίθετο προς συζήτηση στο συμβούλιο, η επιλεκτικά ανάλογα με τον δείκτη δυσκολίας, μου απάντησε:
Όλα τα θέματα ακόμη και τα πιο σοβαρά και δυσάρεστα. τους τα παρουσίαζαν με τρόπο απλό και φυσικό. Τους τόνιζαν ότι αργά η γρήγορα, δυσάρεστα και σοβαρά συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι πρέπει να τα παλεύουν, διαφορετικά η ζωή τους θα χειροτερέψει.
Η συμμετοχική διαδικασία των παιδιών στις δυσκολίες της οικογενειακής ζωής τρομάζει η ωριμάζει τα παιδιά;
3) Η γιαγιά του Φώτη κάποια στιγμή πέθανε. Η οικογένεια ήταν γνώστή και πήγα στην κηδεία. Στην εκκλησία είδα τον Φώτη (νήπιο ) με την αδελφή του την μικρότερη, και την μητέρα τους δίπλα στο ανοικτό φέρετρο. Την στιγμή της ταφής τα δυο παιδιά παρόντα, έσκυψαν πήραν λίγο χώμα και το έριξαν στον τάφο, αποχαιρετώντας την γιαγιά τους με παραδοσιακό θρησκευτικό τρόπο.
Η μητέρα, είχε μιλήσει στα παιδιά της από πολύ ενωρίτερα για την αρρώστια της γιαγιάς, τα είχε δε προετοιμάσει για τον επερχόμενο θάνατο, ως ένα φυσικό συμβάν που έπρεπε να είναι και αυτά παρόντα.
Εάν κάποιοι υιοθετούν την στάση της μητέρας του Φώτη, αλλά δεν γνωρίζουν πώς να το μεθοδεύσουν στα παιδιά τους, μια γνώμη από παιδαγωγό, ψυχολόγο , γιατρό η ένα βιβλίο σχετικά με τον θάνατο θα έλυνε το πρόβλημα.
4) Ο Βασίλης, είχε την ατυχία να αρρωστήσει η μητέρα του σοβαρά. Ο πατέρας αποφάσισε να απλοποιήσει την σοβαρότητα της αρρώστιας στα παιδιά του για να μη τα τρομάξει. Η μητέρα για 13 χρόνια μπαινόβγαινε στα Νοσοκομεία με αλλεπάλληλα χειρουργεία και τα παιδιά μάθαιναν ό,τι δεν μπορούσε να αποσιωποιηθεί. Ο πατέρας έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σταθεί δίπλα στα παιδιά του και την άρρωστη γυναίκα του.
Ο Βασίλης μη έχοντας τον απαιτούμενο έλεγχο, χαλάρωσε τις μαθησιακές του υποχρεώσεις με αποτέλεσμα στο τέλος να αποτύχει για δύο συνεχή έτη στις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του θυμωμένος για την αποτυχία του Βασίλη, και για τα φροντιστήρια που πλήρωνε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς αποτέλεσμα, και δεδομένου ότι είχε εξαντληθεί οικονομικά λόγω και της αρρώστιας της συζύγου του, αποφάσισε να μην του δώσει και τρίτη ευκαιρία για εξετάσεις, αλλά να πάει φαντάρος, και μετά το στρατιωτικό να εργαστεί και να δώσει εξετάσεις αν ήθελε.
Τότε παρενέβηκα εγώ, έπεισα τον πατέρα να δώσει μια τελευταία ευκαιρία στο Βασίλη , διότι υπήρχε κίνδυνος να απομακρυνθεί λόγω στρατού από το διάβασμα και να εγκαταλείψει την προσπάθεια, αλλά να του μιλήσει ξεκάθαρα για την όλη μέχρι τότε κατάσταση του σπιτιού, και ότι έπρεπε και αυτός να βοηθήσει στην δοκιμασία του σπιτιού, αναλαμβάνοντας να κάνει κάτι για τον εαυτόν του, και παράλληλα να δώσει και χαρά στη μητέρα του. Ο Βασίλης έμεινε εμβρόντητος από την ενημέρωση του πατέρα του και αποφάσισε να παίξει ενεργό και υπεύθυνο ρόλο στο σπίτι, καταλογίζοντας και ευθύνες στον πατέρα, για την απόκρυψη. Στάθηκε δίπλα στους γονείς του, είχε παρουσία στις δοκιμασίες, και ανάρτησε έναν πίνακα στην βιβλιοθήκη του φτιαγμένο από τον ίδιο που έγραφε:
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΟΚΤΩ ΩΡΕΣ
Την επόμενη χρονιά, ο Βασίλης ως φοιτητής πλέον συνέχισε να είναι παρόν στα συμβαίνοντα του σπιτιού, δίπλα στην μητέρα του μέχρι την τελευταία της στιγμή, και στον ταλαιπωρημένο πατέρα του.
----------------------------------------
6) Η μητέρα συχνά ενοχλείτο για την ακαταστασία των παιδιών στο σπίτι και ιδιαίτερα στο χώρο της κουζίνας. Δεν έβρισκε άκρη και προκαλούντο συνεχώς εντάσεις. Τα παιδιά στις παρατηρήσεις της μητέρας απαντούσαν ότι ξεχνούσαν και δεν είχαν πρόθεση να την ταλαιπωρούν. Τότε η μητέρα έκανε το εξής: Ανάρτησε ένα πίνακα στο χώρο της κουζίνας πάνω από τον νεροχύτη που έγραφε
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ;
Το πρόβλημα λύθηκε σχεδόν ως δια μαγείας.
6) Η Κατερίνα ήταν μόνιμα προστατευμένη από τους γονείς της σε βαθμό που τα προβλήματα μικρά και μεγάλα της τα επέλυαν οι γονείς της εν τη γενέσει τους. Είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι κάπως έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα.
Σε κάθε δυσκολία έχανε την υπομονή της, γκρίνιαζε, ζητούσε, λύσεις και χωρίς να το καταλαβαίνει ταλαιπωρούσε τους γονείς της. Έζησε για αρκετά χρόνια δίπλα με γιαγιά στο σπίτι και οι άριστες σχάσεις με τη γιαγιά που αναπτύχθηκαν την συνόδεψαν και κατά την διάρκεια της φοιτητικής της ζωή στην Αθήνα. . Η γιαγιά με το πέρασμα των χρόνων βάρυνε λόγω ηλικίας και έφυγε από τη ζωή. . Η μητέρα της Κατερίνας πίστεψε ότι η κόρη της προκειμένου να παραβρεθεί στην κηδεία, θα έπρεπε να διαθέσει πολύτιμο χρόνο από το διάβασμά της, η στενοχώρια θα την αποσυντόνιζε από την εξεταστική που ήδη είχε αρχίσει και προτίμησε να της αποκρύψει το θάνατο της γιαγιάς. Όταν η Κατερίνα έμαθε το συμβάν και ενημερώθηκε το λόγο της απόκρυψης, είχε μια έντονη σύγκρουση με την μητέρα της και της δήλωσε με θυμό και οργή , ότι αποφάσισε για αυτήν χωρίς αυτήν και δεν μπορεί να της το συγχωρέσει.
---------------------------------------------
Κλείνω αυτό το κεφάλαιο με τις πιο κάτω σκέψεις μου.
Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί οπωσδήποτε κανείς διαβάζοντάς το. Θα συμφωνήσει όμως ότι δίνει ερεθίσματα για προβληματισμούς και πειραματισμούς, για αλλαγές και διορθώσεις στην ζωή μας όπου μπορούμε και όσο μπορούμε. Μόνο μη φοβόμαστε τους πειραματισμούς και την έρευνα. Η έρευνα και ο πειραματισμός ανοίγουν δρόμους καλλίτερους.
Είναι όντως το καλλίτερο; Τα προετοιμάζουν σωστά απέναντι στη ζωή με το να τα απομονώνουν τελείως από την πραγματικότητα;
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα των μεγάλων, θα σκεφθούν πολλοί γονείς. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να βοηθήσουν, είναι μικρά, δεν καταλαβαίνουν, θα μεγαλώσουν άλλωστε, η ζωή είναι μπροστά τους, θα γευτούν προβλήματα και στενοχώριες, ας ζήσουν τώρα ανέμελα και έχει ο Θεός. Βεβαίως η ζωή είναι μπροστά τους, αλλά το να τα μυήσουμε - σαν ένα άγγιγμα- στα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας --- σηκώνοντας το όποιο βάρος τους αναλογεί σύμφωνα με την ηλικία και τις αντοχές τους--- μήπως σίγουρα θα βοηθήσει και δεν θα βλάψει τα παιδιά, αλλά θα τα βοηθήσει να ωριμάσουν και να γίνουν πιο υπεύθυνα;
Θα μάθουν, ότι και οι μεγάλοι είναι μερικές φορές αδύναμοι, κάνουν λάθη, κάποιες φορές σοβαρά, δικαιούνται να κουράζονται, να κλαίνε, να καυγαδίζουν, να φοβούνται, να στενοχωρούνται, να απελπίζονται, να αρρωσταίνουν. Δεν δικαιούνται όμως να μην προσπαθούν, να μην αγωνίζονται για το καλλίτερο, να μην ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν τις δυσκολίες και θα επιλύσουν τα προβλήματά τους. Δεν δικαιούνται να μην έχουν αυτοπεποίθηση, δύναμη και πίστη στον εαυτόν τους και στον Θεό που πιστεύουν.
Ποιος θα διδάξει αυτές τις αξίες στα παιδιά και πως να τις διαχειριστούν;
Η πραγματικότητα της ζωής θα τους διδάξει, μαζί με το Γονεϊκό παράδειγμα.
Θα αναγκαστούν να καταλάβουν προοδευτικά, την πραγματικότητα της ζωής, την αναγκαιότητα της προσπάθειας, της πειθαρχίας, της υπομονής και επιμονής, της επιτυχίας και αποτυχίας, της λύπης και χαράς. Αισθήματα και συναισθήματα που θα γευθούν μέσα από τις οικογενειακές διαδικασίες, θα ωριμάσει τη στάση τους απέναντι στη ζωή, και θα βγουν πιο ώριμα και πιο δυνατά.
Συνεχίζω με την περιγραφή μιας σειράς πραγματικών γεγονότων και περιστατικών, όπως αυτά συνέβησαν στους μικρούς μαθητές μου, και που δρομολογούν μια σχέση με την παραπάνω συλλογιστική. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας.
1) Οι γονείς της μικρής Νατάσσας, μαθήτριάς μου στο Νηπιαγωγείο, είχαν ένα τεράστιο Σούπερ-Μάρκετ στην πόλη που ζούσαμε. Μια ημέρα έπιασε φωτιά και το κατάστημα καταστράφηκε ολοσχερώς. Την επομένη ημέρα στη συζήτηση που έγινε στην τάξη από τα παιδιά για την πυρκαγιά, η Νατάσσα μας περιέγραψε το κλίμα του σπιτιού της.
Η μαμά μου κυρία έκλαιγε, δεν μπορούσε να μας μιλήσει και κλαίγαμε και εμείς μαζί της. Μπήκε ο μπαμπάς μου στο δωμάτιο μαυρισμένος από τους καπνούς και με κόκκινα μάτια, μας κοίταξε καλά- καλά και με βραχνιασμένη φωνή είπε: Σταματήστε να κλαίτε και ακούστε προσεχτικά τι θα σας ειπώ. Το μαγαζί μας έγινε στάχτη δεν υπάρχει πια. Υπάρχουμε όμως εμείς και είμαστε γεροί, δεν πάθαμε τίποτα. Θα προσπαθήσω και θα ξεκινήσω πάλι από την αρχή δουλεύοντας σκληρά και θα το φτιάξω καλλίτερο και μεγαλύτερο. Σας το υπόσχομαι ότι θα το κάνω σύντομα. Θέλω όμως και την δική σας βοήθεια. Χρειάζομαι την μαμά δίπλα μου, κοντά μου να τρέχει μαζί μου και εσάς να βοηθήσετε με τον δικό σας τρόπο.
• Ποιος είναι ο τρόπος που μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς;
---- Είναι να πηγαίνετε καθημερινά στο σχολείο σας, να διαβάζετε, να είσθε καλά, προσεχτικά και υπάκουα παιδιά, να μην μαλώνετε και να κάνετε σωστά τις δικές σας δουλειές μόνοι σας, ώστε οι γονείς σας να είναι ελεύθεροι να ασχοληθούν με το μαγαζί. Αυτό θα είναι μεγάλη βοήθεια για εμάς εάν το καταφέρετε.
Υποσχεθήκαμε ο αδελφός μου και εγώ ότι θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται. Τότε ο μπαμπάς μας κάλεσε όλους σε κύκλο, δώσαμε τα χέρια σφιχτά, φιληθήκαμε και με το τρία φωνάξαμε όλοι δυνατά
ΘΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ.
Τι καλλίτερο μήνυμα αισιοδοξίας και νίκης θα μπορούσε να δώσει ένας Πατέρας στα παιδιά του μέσα από την καταστροφή!
Η Νατάσσα εργάζεται σήμερα και έχει την διεύθυνση του καταστήματος
2) Η Μητέρα του Στάθη ερχόταν συχνά στο σχολείο να ρωτήσει για το γιο της .Σε κάποια συνάντηση μου περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίον δρομολογούσαν τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Δυο φορές τον μήνα οργάνωναν οικογενειακό συμβούλιο με την συμμετοχή και των παιδιών, συζητούσαν τις ανάγκες, τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα που υπήρχαν και σχεδίαζαν τρόπους αντιμετώπισης.
Αναλάμβαναν όλα τα μέλη ανάλογα με την ηλικία και την αντοχή τους, μέρος της προσπάθειας υλοποίησης του σχεδιασμού και είχαν την ευθύνη της αναφοράς στο επόμενο συμβούλιο.
Στην ερώτησή μου αν όλα τα θέματα ετίθετο προς συζήτηση στο συμβούλιο, η επιλεκτικά ανάλογα με τον δείκτη δυσκολίας, μου απάντησε:
Όλα τα θέματα ακόμη και τα πιο σοβαρά και δυσάρεστα. τους τα παρουσίαζαν με τρόπο απλό και φυσικό. Τους τόνιζαν ότι αργά η γρήγορα, δυσάρεστα και σοβαρά συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι πρέπει να τα παλεύουν, διαφορετικά η ζωή τους θα χειροτερέψει.
Η συμμετοχική διαδικασία των παιδιών στις δυσκολίες της οικογενειακής ζωής τρομάζει η ωριμάζει τα παιδιά;
3) Η γιαγιά του Φώτη κάποια στιγμή πέθανε. Η οικογένεια ήταν γνώστή και πήγα στην κηδεία. Στην εκκλησία είδα τον Φώτη (νήπιο ) με την αδελφή του την μικρότερη, και την μητέρα τους δίπλα στο ανοικτό φέρετρο. Την στιγμή της ταφής τα δυο παιδιά παρόντα, έσκυψαν πήραν λίγο χώμα και το έριξαν στον τάφο, αποχαιρετώντας την γιαγιά τους με παραδοσιακό θρησκευτικό τρόπο.
Η μητέρα, είχε μιλήσει στα παιδιά της από πολύ ενωρίτερα για την αρρώστια της γιαγιάς, τα είχε δε προετοιμάσει για τον επερχόμενο θάνατο, ως ένα φυσικό συμβάν που έπρεπε να είναι και αυτά παρόντα.
Εάν κάποιοι υιοθετούν την στάση της μητέρας του Φώτη, αλλά δεν γνωρίζουν πώς να το μεθοδεύσουν στα παιδιά τους, μια γνώμη από παιδαγωγό, ψυχολόγο , γιατρό η ένα βιβλίο σχετικά με τον θάνατο θα έλυνε το πρόβλημα.
4) Ο Βασίλης, είχε την ατυχία να αρρωστήσει η μητέρα του σοβαρά. Ο πατέρας αποφάσισε να απλοποιήσει την σοβαρότητα της αρρώστιας στα παιδιά του για να μη τα τρομάξει. Η μητέρα για 13 χρόνια μπαινόβγαινε στα Νοσοκομεία με αλλεπάλληλα χειρουργεία και τα παιδιά μάθαιναν ό,τι δεν μπορούσε να αποσιωποιηθεί. Ο πατέρας έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σταθεί δίπλα στα παιδιά του και την άρρωστη γυναίκα του.
Ο Βασίλης μη έχοντας τον απαιτούμενο έλεγχο, χαλάρωσε τις μαθησιακές του υποχρεώσεις με αποτέλεσμα στο τέλος να αποτύχει για δύο συνεχή έτη στις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του θυμωμένος για την αποτυχία του Βασίλη, και για τα φροντιστήρια που πλήρωνε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς αποτέλεσμα, και δεδομένου ότι είχε εξαντληθεί οικονομικά λόγω και της αρρώστιας της συζύγου του, αποφάσισε να μην του δώσει και τρίτη ευκαιρία για εξετάσεις, αλλά να πάει φαντάρος, και μετά το στρατιωτικό να εργαστεί και να δώσει εξετάσεις αν ήθελε.
Τότε παρενέβηκα εγώ, έπεισα τον πατέρα να δώσει μια τελευταία ευκαιρία στο Βασίλη , διότι υπήρχε κίνδυνος να απομακρυνθεί λόγω στρατού από το διάβασμα και να εγκαταλείψει την προσπάθεια, αλλά να του μιλήσει ξεκάθαρα για την όλη μέχρι τότε κατάσταση του σπιτιού, και ότι έπρεπε και αυτός να βοηθήσει στην δοκιμασία του σπιτιού, αναλαμβάνοντας να κάνει κάτι για τον εαυτόν του, και παράλληλα να δώσει και χαρά στη μητέρα του. Ο Βασίλης έμεινε εμβρόντητος από την ενημέρωση του πατέρα του και αποφάσισε να παίξει ενεργό και υπεύθυνο ρόλο στο σπίτι, καταλογίζοντας και ευθύνες στον πατέρα, για την απόκρυψη. Στάθηκε δίπλα στους γονείς του, είχε παρουσία στις δοκιμασίες, και ανάρτησε έναν πίνακα στην βιβλιοθήκη του φτιαγμένο από τον ίδιο που έγραφε:
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΟΚΤΩ ΩΡΕΣ
Την επόμενη χρονιά, ο Βασίλης ως φοιτητής πλέον συνέχισε να είναι παρόν στα συμβαίνοντα του σπιτιού, δίπλα στην μητέρα του μέχρι την τελευταία της στιγμή, και στον ταλαιπωρημένο πατέρα του.
----------------------------------------
6) Η μητέρα συχνά ενοχλείτο για την ακαταστασία των παιδιών στο σπίτι και ιδιαίτερα στο χώρο της κουζίνας. Δεν έβρισκε άκρη και προκαλούντο συνεχώς εντάσεις. Τα παιδιά στις παρατηρήσεις της μητέρας απαντούσαν ότι ξεχνούσαν και δεν είχαν πρόθεση να την ταλαιπωρούν. Τότε η μητέρα έκανε το εξής: Ανάρτησε ένα πίνακα στο χώρο της κουζίνας πάνω από τον νεροχύτη που έγραφε
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ;
Το πρόβλημα λύθηκε σχεδόν ως δια μαγείας.
6) Η Κατερίνα ήταν μόνιμα προστατευμένη από τους γονείς της σε βαθμό που τα προβλήματα μικρά και μεγάλα της τα επέλυαν οι γονείς της εν τη γενέσει τους. Είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι κάπως έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα.
Σε κάθε δυσκολία έχανε την υπομονή της, γκρίνιαζε, ζητούσε, λύσεις και χωρίς να το καταλαβαίνει ταλαιπωρούσε τους γονείς της. Έζησε για αρκετά χρόνια δίπλα με γιαγιά στο σπίτι και οι άριστες σχάσεις με τη γιαγιά που αναπτύχθηκαν την συνόδεψαν και κατά την διάρκεια της φοιτητικής της ζωή στην Αθήνα. . Η γιαγιά με το πέρασμα των χρόνων βάρυνε λόγω ηλικίας και έφυγε από τη ζωή. . Η μητέρα της Κατερίνας πίστεψε ότι η κόρη της προκειμένου να παραβρεθεί στην κηδεία, θα έπρεπε να διαθέσει πολύτιμο χρόνο από το διάβασμά της, η στενοχώρια θα την αποσυντόνιζε από την εξεταστική που ήδη είχε αρχίσει και προτίμησε να της αποκρύψει το θάνατο της γιαγιάς. Όταν η Κατερίνα έμαθε το συμβάν και ενημερώθηκε το λόγο της απόκρυψης, είχε μια έντονη σύγκρουση με την μητέρα της και της δήλωσε με θυμό και οργή , ότι αποφάσισε για αυτήν χωρίς αυτήν και δεν μπορεί να της το συγχωρέσει.
---------------------------------------------
Κλείνω αυτό το κεφάλαιο με τις πιο κάτω σκέψεις μου.
Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί οπωσδήποτε κανείς διαβάζοντάς το. Θα συμφωνήσει όμως ότι δίνει ερεθίσματα για προβληματισμούς και πειραματισμούς, για αλλαγές και διορθώσεις στην ζωή μας όπου μπορούμε και όσο μπορούμε. Μόνο μη φοβόμαστε τους πειραματισμούς και την έρευνα. Η έρευνα και ο πειραματισμός ανοίγουν δρόμους καλλίτερους.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου