Οι Γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, και τους παρέχουν το καλλίτερο δυνατό. Πολλές φορές όμως η γονεϊκή αγάπη, εμποδίζει να παρουσιάσουν την πραγματική εικόνα της καθημερινής τους ζωής, καθώς και των ανθρώπων γύρω τους, ώστε να πάρουν τα παιδιά τους μια γεύση από την καθημερινή και όχι μόνο πραγματικότητα. Τρομάζουν στη σκέψη, ότι αν τους αποκαλύψουν κάποιες δύσκολες καταστάσεις, θα στενοχωρηθούν, θα φοβηθούν, θα τραυματιστούν και θα τους δημιουργήσουν ανασφάλειες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι λοιπόν κρύβουν τις δυσκολίες τους, τις απογοητεύσεις και τις πίκρες, τις αρρώστιες και τις στενοχώριες, την κούραση και τα προβλήματα, και προσφέρουν στα παιδιά πλασματική εικόνα της ζωής τους, δηλαδή ψεύτικη. Τα έχουν μακριά από τα προβλήματα, προστατευμένα σαν σε γυάλινο κλουβί και εφεσυχάζουν ότι έχουν κάνει το καλλίτερο για αυτά.
Είναι όντως το καλλίτερο; Τα προετοιμάζουν σωστά απέναντι στη ζωή με το να τα απομονώνουν τελείως από την πραγματικότητα;
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα των μεγάλων, θα σκεφθούν πολλοί γονείς. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να βοηθήσουν, είναι μικρά, δεν καταλαβαίνουν, θα μεγαλώσουν άλλωστε, η ζωή είναι μπροστά τους, θα γευτούν προβλήματα και στενοχώριες, ας ζήσουν τώρα ανέμελα και έχει ο Θεός. Βεβαίως η ζωή είναι μπροστά τους, αλλά το να τα μυήσουμε - σαν ένα άγγιγμα- στα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας --- σηκώνοντας το όποιο βάρος τους αναλογεί σύμφωνα με την ηλικία και τις αντοχές τους--- μήπως σίγουρα θα βοηθήσει και δεν θα βλάψει τα παιδιά, αλλά θα τα βοηθήσει να ωριμάσουν και να γίνουν πιο υπεύθυνα;
Θα μάθουν, ότι και οι μεγάλοι είναι μερικές φορές αδύναμοι, κάνουν λάθη, κάποιες φορές σοβαρά, δικαιούνται να κουράζονται, να κλαίνε, να καυγαδίζουν, να φοβούνται, να στενοχωρούνται, να απελπίζονται, να αρρωσταίνουν. Δεν δικαιούνται όμως να μην προσπαθούν, να μην αγωνίζονται για το καλλίτερο, να μην ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν τις δυσκολίες και θα επιλύσουν τα προβλήματά τους. Δεν δικαιούνται να μην έχουν αυτοπεποίθηση, δύναμη και πίστη στον εαυτόν τους και στον Θεό που πιστεύουν.
Ποιος θα διδάξει αυτές τις αξίες στα παιδιά και πως να τις διαχειριστούν;
Η πραγματικότητα της ζωής θα τους διδάξει, μαζί με το Γονεϊκό παράδειγμα.
Θα αναγκαστούν να καταλάβουν προοδευτικά, την πραγματικότητα της ζωής, την αναγκαιότητα της προσπάθειας, της πειθαρχίας, της υπομονής και επιμονής, της επιτυχίας και αποτυχίας, της λύπης και χαράς. Αισθήματα και συναισθήματα που θα γευθούν μέσα από τις οικογενειακές διαδικασίες, θα ωριμάσει τη στάση τους απέναντι στη ζωή, και θα βγουν πιο ώριμα και πιο δυνατά.
Συνεχίζω με την περιγραφή μιας σειράς πραγματικών γεγονότων και περιστατικών, όπως αυτά συνέβησαν στους μικρούς μαθητές μου, και που δρομολογούν μια σχέση με την παραπάνω συλλογιστική. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας.
Είναι όντως το καλλίτερο; Τα προετοιμάζουν σωστά απέναντι στη ζωή με το να τα απομονώνουν τελείως από την πραγματικότητα;
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα των μεγάλων, θα σκεφθούν πολλοί γονείς. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να βοηθήσουν, είναι μικρά, δεν καταλαβαίνουν, θα μεγαλώσουν άλλωστε, η ζωή είναι μπροστά τους, θα γευτούν προβλήματα και στενοχώριες, ας ζήσουν τώρα ανέμελα και έχει ο Θεός. Βεβαίως η ζωή είναι μπροστά τους, αλλά το να τα μυήσουμε - σαν ένα άγγιγμα- στα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας --- σηκώνοντας το όποιο βάρος τους αναλογεί σύμφωνα με την ηλικία και τις αντοχές τους--- μήπως σίγουρα θα βοηθήσει και δεν θα βλάψει τα παιδιά, αλλά θα τα βοηθήσει να ωριμάσουν και να γίνουν πιο υπεύθυνα;
Θα μάθουν, ότι και οι μεγάλοι είναι μερικές φορές αδύναμοι, κάνουν λάθη, κάποιες φορές σοβαρά, δικαιούνται να κουράζονται, να κλαίνε, να καυγαδίζουν, να φοβούνται, να στενοχωρούνται, να απελπίζονται, να αρρωσταίνουν. Δεν δικαιούνται όμως να μην προσπαθούν, να μην αγωνίζονται για το καλλίτερο, να μην ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν τις δυσκολίες και θα επιλύσουν τα προβλήματά τους. Δεν δικαιούνται να μην έχουν αυτοπεποίθηση, δύναμη και πίστη στον εαυτόν τους και στον Θεό που πιστεύουν.
Ποιος θα διδάξει αυτές τις αξίες στα παιδιά και πως να τις διαχειριστούν;
Η πραγματικότητα της ζωής θα τους διδάξει, μαζί με το Γονεϊκό παράδειγμα.
Θα αναγκαστούν να καταλάβουν προοδευτικά, την πραγματικότητα της ζωής, την αναγκαιότητα της προσπάθειας, της πειθαρχίας, της υπομονής και επιμονής, της επιτυχίας και αποτυχίας, της λύπης και χαράς. Αισθήματα και συναισθήματα που θα γευθούν μέσα από τις οικογενειακές διαδικασίες, θα ωριμάσει τη στάση τους απέναντι στη ζωή, και θα βγουν πιο ώριμα και πιο δυνατά.
Συνεχίζω με την περιγραφή μιας σειράς πραγματικών γεγονότων και περιστατικών, όπως αυτά συνέβησαν στους μικρούς μαθητές μου, και που δρομολογούν μια σχέση με την παραπάνω συλλογιστική. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας.
